Codziennie nowy obraz lub zdjęcie naszego fascynującego Wszechświata
wraz
z krótkim objaśnieniem napisanym przez zawodowego astronoma.
Zobacz więcej!
SGR 1900+14: magnetar
Źródło:
Kevin Hurley
(Laboratorium Nauk Kosmicznych, SSL)
Opis: 27 sierpnia nasz Układ Słoneczny przemiótł silny rozbłysk promieniowania X i gamma. Ów wysokoenergetyczny sygnał zarejestrowało pięć statków kosmicznych, należących do Trzeciej Międzyplanetarnej Sieci Rozbłysków Gamma (ang. Third InterPlanetary gamma-ray burst Network): Ulysses, WIND, RXTE, NEAR oraz BeppoSAX, a był on tak silny, że nasycił detektory satelitów WIND i RXTE oraz uruchomił tryb bezpieczeństwa automatycznego wyłączenia się instrumentów promieniowania gamma na satelicie NEAR! Jak pokazano na powyższym wykresie liczba zliczeń cząstek na satelicie Ulysses gwałtownie wzrosła do wysokiego poziomu, by następnie wolno spadać, pokazując mniejsze wzrosty aktywności co mniej więcej 5 sekund. Sygnał i dostarczone przez powyższe satelity jego położenie doprowadziły naukowców do zidentyfikowania źródła rozbłysku, jako dramatycznego rozbłysku na jednym z zaledwie czterech znanych wcześniej powtarzalnych źródeł miękkiego promieniowania gamma (ang. Soft Gamma Repeaters). Uważa się, że te egzotyczne źródła promieniowania gamma, to silnie namagnetyzowane wirujące gwiazdy neutronowe, zwane magnetarami. Szacuje się, że ten magnetar, pomysłowo skatalogowany, jako SGR 1900+14, narodził się w wybuchu supernowej jakieś 1500 lat temu oraz że jego pole magnetyczne jest 500.000.000.000.000 (500 bilionów) razy silniejsze od ziemskiego.
Autorzy i wydawcy:
Robert Nemiroff
(MTU)
i Jerry Bonnell (UMCP)
Przedstawiciel NASA: Phillip Newman
Obowiązują określone prawa.
Polityka
prywatności sieci NASA oraz ważne uwagi
Serwis prowadzony przez:
ASD
w NASA /
GSFC
oraz Michigan Tech. U.